ผู้สูงอายุ เป็นวัยที่มีการเปลี่ยนแปลงในลักษณะเสื่อมถอย ทั้งด้านร่างกายและจิตใจ โดยยิ่ง อายุมากขึ้นจะเกิดความเสี่ยงต่อปัญหาทางสุขภาพกายและสุขภาพจิตเพิ่มขึ้น จากการส ารวจภาวะ สุขภาพผู้สูงอายุไทยปี 2556 พบว่าร้อยละ 1.1 ของประชากรสูงอายุ เป็นกลุ่มที่พึ่งตนเองไม่ได้ พิการ หรือทุพลภาพ (ติดเตียง) (5) ซึ่งการมีผู้สูงอายุกลุ่มติดเตียง ย่อมส่งผลกระทบต่อตัวผู้สูงอายุและ ครอบครัว จากการศึกษาผลกระทบและภาระการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวภายใต้วัฒนธรรมไทย ในกลุ่ม ผู้สูงอายุ 179 คน ผู้ดูแล 187 คน และผู้ที่เกี่ยวข้องในพื้นที่การวิจัยคือ 13 ต าบล 9 จังหวัด ครอบคลุม 5 ภูมิภาคของประเทศไทย พบว่า ผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม ร้อยละ 11 ลาออกจากงาน และ การดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะ Stroke และโรคเรื้อรังอื่น ก่อให้เกิดภาระและผลกระทบด้านการเศรษฐกิจ มากที่สุดเกือบ 4 ใน 5 ซึ่งท าให้ครอบครัวมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น รายได้ลดลง จนท าให้เกิดหนี้สินและ ผู้ดูแลขาดโอกาสในการประกอบอาชีพ และพบว่า มากกว่า 2 ใน 3 ของผู้ดูแลมีความวิตกกังวล ความรู้สึกเศร้า และอารมณ์เครียดที่รุนแรง และมากกว่า 2 ใน 5 ท าให้เกิดปัญหาความขัดแย้งภายใน ครอบครัวและญาติพี่น้อง อีกทั้งพบว่ามากกว่า 2 ใน 3ของผู้ดูแลเกิดภาระและผลกระทบด้าน ร่างกายจากการท าหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ เช่น เหนื่อยล้าร่างกาย ปวดหลัง ปวดเอว มีปัญหาสุขภาพเพิ่ม มากขึ้น(6) ดังนั้นการส่งเสริมให้ผู้สูงอายุสามารถช่วยเหลือตนเองได้นานที่สุดจึงเป็นสิ่งจ าเป็นยิ่ง